Geschreven in 2023.

Soms weet ik niet wie ik ben zonder God. Ik ben gelovig opgevoed, christelijk in de pinkstergemeente/evangelische hoek. Hier heb ik een groot deel van mijn identiteit uit gehaald.

Ik was er trots op. Daar waar velen zich anders voelden dan klasgenootjes en daar last van hadden, voelde ik me een soort uitverkorene.

Als Lucy uit Narnia, wat voor mij was wat Harry Potter was voor leeftijdsgenoten want dat mochten wij niet lezen of kijken.
Lucy, een van de hoofdpersonen uit de Kronieken van Narnia, was het modelvoorbeeld van een gelovige.

Iemand die tegen de logica en tegen de rest inging omdat ze wíst dat het waar was, omdat zíj wel kon zien wat de rest niet zag.

Het bleek waar te zijn! Zij had gelijk. Zij geloofde wel. Zij redde Narnia met haar geloof, zij was het lievelingetje van Aslan. Wat niet helemaal waar is. Aan de andere kant hadden we Edmund, de ongelovige, de verrader die vergeven werd.

Soms wilde ik zijn zoals hij, om vergeving te kúnnen krijgen. Want je moet het eerst fout doen voor je vergeven kan worden.

Ik hield van Narnia, nog steeds, om de fantasie en verbeeldingskracht maar ook om de symboliek. Tenminste, vroeger. De schrijver C.S. Lewis was zelf gelovig en dat is overduidelijk in de verhalen terug te zien. Kippenvel kreeg ik, met waterige ogen als Peter het leger aanvoerde in het heetst van de strijd waarbij hij zijn eigen ego opzij zette en schreeuwde: ‘Voor Narnia! En voor Aslan!’

Voor God.

Wij voerden ook een strijd. Een geestelijke strijd. Terwijl ik, net als ieder ander, mijn weg moest vinden in de materiële wereld, werd er ook nog eens een onzichtbare strijd gevoerd om mij, om mijn ziel, mijn gedrag en gedachten. En eerlijk, ik ging daar lange tijd goed op. Boeken van de christelijke schrijver Frank Peretti verslond ik. Christelijke thrillers, noemen we dat. Mijn voorliefde voor thrillers begon al vroeg maar deze boeken zijn net van een ander kaliber.

Ik ging goed op het idee dat alles waar ik mee worstelde al door engelen en demonen werd opgelost.

Bij alle slechte keuzes die ik maakte, wonnen de demonen en bij alle goede keuzes wonnen de engelen. Ik zag het voor me zoals in die boeken wordt beschreven, dat er boven mijn hoofd engelen en demonen letterlijk met elkaar vechten om de keuzes die ik te maken heb. Ik heb letterlijk God en Jezus om hulp geroepen wanneer ik het dacht dat ik iets fout had gedaan of op het punt stond om iets verkeerds te doen. Wanneer ik het allemaal niet meer wist.

“Jezus, red mij!” 

Verdomme, waarom kan ik mezelf niet redden!?

Het geloof heeft me lange tijd goed gedaan, ondanks alle twijfels en problemen die ik ermee had want ik was het zeker met een heleboel niet eens en dat begreep ik dan niet. Maar als ik daar vragen over stelde aan andere christenen, dan was het antwoord als ze het zelf ook niet wisten, eigenlijk steevast:

Wij kunnen niet alles te weten. God weet alles en dat is genoeg. We mogen op Hem vertrouwen.

Zie daar het ontstaan van mijn bedrijfsnaam: Ik vertrouw op Mij. Mij met een hoofdletter, in plaats van God. En ja, wie dit als gelovige leest zal het verschrikkelijk vinden. Hoe durf ik mezelf op Gods plek te zetten? Maar het is andersom. Waarom zou je jezelf niet die plek geven? Je bent altijd met jezelf. Dat is een van de weinige dingen die we zeker weten. Dan is het fijn als je op jezelf kunt vertrouwen.

Ze zeggen dat mensen zich bevrijd voelen wanneer ze Jezus aanvaarden als hun redder.

Ik voelde me bevrijd toen ik besefte dat het onzin was.

Maar goed.

Als je jarenlang van kleins af aan tot in je volwassen jaren gelooft dat er altijd iemand is die voor je zorgt en dat je nooit bang hoeft te zijn, dat er een bestemming is voor jouw leven ook als dat pas het leven na de dood is, wat moet je dan als dat wegvalt?

Ik heb letterlijk gebeden: Test me maar. De duivel kan me alles afpakken, behalve mijn geloof. Wat er ook gebeurt, ik blijf altijd voor U kiezen.

Als je dan van je geloof valt, dan voelt dat als een aanval van de duivel, zelfs als je daar ook niet meer in gelooft. Want dit is de test. Ik heb hier om gevraagd en ik faal. De duivel wint. Ik verlies.

Ik kom nog wel een keer terugrennen en dan staat Jezus met zijn armen wijd om me te ontvangen zoals de vader zijn verloren zoon in zijn armen sloot.

Maar nee, dat wil ik helemaal niet. Ik geloof het niet en toch heb ik er last van. Je blijft je afvragen; wat als het toch waar is? Maar zelfs als het toch waar blijkt te zijn, zal ik Gods kant niet meer kiezen.

Want als God echt bestaat, is het geen God die ik wil volgen.

God kan niet almachtig, alwetend en liefdevol tegelijk zijn.

Het Christelijk geloof is een grote manipulatie- en gaslightshow wat je niet doorhebt als je er middenin zit.

Als God alles weet, wist Hij ook van te voren dat Adam en Eva voor de zondeval zouden zorgen die Hij zelf dus gecreëerd heeft. De Boom van Kennis van Goed en Kwaad, komt van God. Dat zou betekenen dat hij goede kennis heeft ontworpen. En kwade kennis. Had hij niet hoeven doen. Hij heeft dit systeem zelf bedacht. En omdat Hij aanbeden wilde worden, maakte Hij ons wetende dat we zouden falen en dat we daardoor voor eeuwig verdoemt zouden worden. Allemaal zelf bedacht en ontworpen. Allemaal niet nodig. Ohja, we worden gered als we voor Hem kiezen. We worden gered door degene die de reden is dat we redding nodig hebben... Snap je het nog? Nee? Het slaat ook nergens op. Dat is het hele punt.

Nee, het geloof staat me zelfs tegen tegenwoordig en toch doet het me pijn. Vooral omdat ik ineens een stukje van mijn identiteit mis. Ik was altijd een strijder voor Gods koninkrijk en alle wereldse zaken die mislukten, waren vervelend maar ik vertrouwde erop dat God ervoor zou zorgen dat alles goed zou komen en ik had toch nog een andere taak. De wereld, die was bijzaak. Maar die taak heb ik niet meer.

De betovering is verbroken, het sprookje blijkt een leugen.

En dan blijf je over met alles wat mislukt in dít leven, zonder belofte op een volgende, zonder God die ervoor zorgt dat alles goedkomt. Dat moet je het ineens zelf doen. Geen God die voor je zorgt en geen duivel om de schuld te geven als het niet lukt.

2025

Wanneer je weer eens door je geschreven geschiedenis bladert, komt je documenten tegen die je was vergeten. Zoals dit stuk. Mijn geloofsverlating is de basis van de schrijftherapie die ik nu opzet. Die richt zich niet meer specifiek op (niet meer) geloven maar de naam is er door ontstaan en de eerste berichten die ik deelde op Instagram, gingen over religieus trauma.

Het hele idee van de schrijftherapie is geboren vanuit het leren vertrouwen op jezelf. Omdat je dat bent kwijt geraakt door de jaren heen. Of nooit goed geleerd hebt als kind.

Ik leerde dat ik mijn vertrouwen in iets buiten mezelf moest leggen. Daardoor leerde ik ook nooit eigen verantwoordelijkheid nemen. Want alles kwam immers of door God of door de Duivel. Lekker makkelijk. Eigen verantwoordelijkheid nemen is niet leuk als het gaat om zaken die je verkeerd hebt aangepakt. Maar je leert ervan, wordt er sterker door. Je doet het in ieder geval zelf en daar is wat voor te zeggen! En alles wat je goed doet, is ook lekker jouw eigen verdienste. Daar mag je trots op zijn. Ik vertrouw op Mij. Nu jij❤

Liefs,